روز جمعه هجدهم تیر 1378 کوی دانشگاه تهران و خیابان‌های اطراف در وضعیتی کاملا بحرانی به سر برد. با گذشت ساعت‌ها، همچنان تعداد قابل توجهی از دانشجویان در خیابان محل درگیری اجتماع کرده‌ و نیروی انتظامی با بستن خیابان اصلی میان دانشجویان و مهاجمان که در سمت دیگر خیابان اجتماع کرده‌ بودند،‌ حائلی به وجود آوردند.

به گزارش بولتن نیوز، با گذشت چند روز از وقوع درگیری در کوی و روشن شدن ابعاد فاجعه، بازار صدور اطلاعیه و اعلام مواضع احزاب و جریان‌های سیاسی رونق دیگری یافته بود.

روز قبل از 23 تیر همچنان در خیابان‌های تهران درگیری بود، لذا صبح روز 23 تیر برخی آمده بودند و تصورشان این بود که امروز هم درگیری می‌شود اما فضای 23 تیر 1378 به گونه دیگری رقم خورد و حضور مردم و شور و بیعت آنها با نظام و انقلاب بساط آشوب و آشوبگران را برچید.

23 تیر ماه 1378 حضوری بی نظیر و گسترده بود که مشتی محکم بر دهان دشمنان و معاندان این نظام بود.

در واقع 18 تیر 1378 بحرانی بود که معاندان نظام در لباس جنبش دانشجویی با شعار مطالبات دانشجویان اصول اساسی نظام جمهوری اسلامی را مورد هدف قرار دهند.

آنچه در 18 تیر 78 رخ داد، در حقیقت و واقعیت شبه کودتایی آشکار و همه‌جانبه بود، که اساس نظام اسلامی را نشانه رفته بود و نسلی از مخالفین را پدید آورد که اکنون در داخل و خارج ایران فعال هستند.

حشمت طبرزدی، اکبر محمدی، احمد باطبی، منوچهر محمدی، پرویز سفری، محمد مسعود سلامتی، فرخ شفیعی، حسن زارع زاده اردشیر، محمد رضا کسرایی، محمود شوشتری، مهرداد لهراسبی، بهروز جاوید تهرانی، عباس دلدار، غلامرضا مهاجرانی نژاد، علی مهری، علی بیکس و مهدی فخرزاده از جمله افرادی بودند که دادگاه انقلاب در روند رسیدگی به پرونده کوی و حواشی آن به محاکمه آنان پرداخت.

همچنین افرادی دیگر همچون علی افشاری، اکبر عطری، فریبا مهاجرانی، امیر عباس و آرش فخر آور و .... نیز از جمله افرادی بودند که در جریان کوی دانشگاه 1378 نقش بسیار پر رنگی را ایفا کردند.

در این میان نیز افراد دیگری که جزو جریان‌های ضد انقلاب محسوب می‌شدند از فضای ملتهب شده و به وجود آمده استفاده کردند و احساس کردند می توانند از این فضا به سود خود استفاده کنند که در این میان می‌توان به وجود افرادی چون محسن سازگارا، مهرانگیز کار، اکبر گنجی، حسن یوسفی اشکوری، جمیله کدیور ، عطاء الله مهاجرانی، فاطمه حقیقت جو و ... اشاره کرد.

و اما جمیله کدیور کیست؟ جمیله کدیور خواهر محسن کدیور و همسر سید عطاءالله مهاجرانی (نخستین وزیر فرهنگ در دولت خاتمی) است.وی مشاور هشتمین رییس جمهور جمهوری اسلامی ایران، سید محمد خاتمی، در امور رسانه و مطبوعات و عضو گروه مشورتی وی در سال 1376 است. کدیور هوادار و مشاور زنان مهدی کروبی در انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری نیز بود.

سایت ettelaat.net در رابطه با جمیله کدیور و سایت جرس اینگونه افشاگری می کند: "آخرین خبر از سانسورهای جرس را از نویسنده و روزنامه نویس پرکار و صاحب نام آقای هوشنگ اسدی شنیده ایم که در مطلبی تحت عنوان جرس از بهار می ترسد پرده از آن برداشته اند. اما، در این پرده برداری، من برای اولین بار دریافتم که سردبیر این نشریه خانم جمیله کدیور هستند و دلم به راستی سوخت؛ به خصوص که این خانم در جریان انتخابات اخیر و از سوی آقای کروبی به عنوان کاندیدای وزارت انتخاب شده بود و، طبق روال معمول ، در این هیئت قرار است که یکی از سخنگویان اپوزیسیون حکومت آزادی کسی باشند که سراسر دروغ و سانسور و تبعیض است. "

پس از شروع فتنه در سال 88 این جریان به دلیل آن‌که نیاز به پشتیبانی خبری و مظلوم‌نمایی و ایجاد جنگ روانی علیه نظام را به شدت مورد احتیاج می‌دید، با هدایت دستگاه‌های جاسوسی دشمن اقدام به راه‌اندازی قارچ‌گونه رسانه‌های خبری کردند. این رسانه‌ها که پس از راه‌اندازی به سرعت توسط شبکه عنکبوتی دشمن مورد پشتیبانی قرار می‌گرفت تا به سرعت جایگاه خود را در بین مخاطبان در فضای مجازی باز کند.

یکی از همین رسانه‌ها که به شکل و با هدف فوق‌الذکر راه‌اندازی شد جرس بود. این سایت در 29 تیر ماه 1388 مصادف با مبعث حضرت رسول اعظم(ص) رونمایی شد. این سایت چندی پس از تعطیلی وب سایت موج سبز آزادی که توسط فرزندان سایبری نظام جمهوری اسلامی هک شده بود، شروع به فعالیت کرد.

گردانندگان اصلی این سایت که هرکدام در یک کشور اروپایی و آمریکایی زندگی می‌کنند عبارتند از: محسن کدیور (از روحانی‌نماهای فراری از کشور و ساکن آمریکا و از مواجب بگیران سرویس جاسوسی آمریکا سیا و برادر زن اول مهاجرانی)، عطاالله مهاجرانی (وزیر ارشاد دولت خاتمی و فتنه‌گر فراری از کشور و ساکن لندن و از مواجب بگیران سرویس جاسوسی انگلیس ام.آی.6 و از تحلیلگران بنگاه خبر پراکنی شبکه سلطنتی بی‌بی‌سی فارسی)، ابراهیم نبوی (طنز نویس روزنامه‌های زنجیره‌ای و فتنه‌گر فراری از کشور، تئوریسین درازگوش تراوا، ساکن بروکسل، وی مواجب بگیر سرویس جاسوسی هلند می‌باشد) و رجبعلی مزروعی (نماینده افراطی دوره ششم مجلس شورای اسلامی، ساکن بروکسل و از امضا کنندگان نامه جام‌ زهر به مقام معظم رهبری و از بازیگران فیلم موهن شبکه سلطنتی بی‌بی‌سی فارسی علیه رهبر معظم انقلاب اسلامی، وی از مواجب بگیران سرویس جاسوسی انگلیس ام.آی.6 می‌باشد.(

حال با تمام آنچه از جمیله کدیور و سایت اپوزسیون جرس نوشتیم که کدیور به عنوان سردبیر در این سایت هرگونه که خواست به ارکان نظام جمهوری اسلامی توهین کرد از اعتمادیها می پرسیم دلیل علاقه ایشان به کدیور چیست و چگونه است که به یکباره تصمیم گرفته اند تمام داشته های اپوزسیون را در یک شماره امروز خود خرج گنند. آیا قرار است اعتمادیها که تا دیروز داشتند از این طرف دیوار می افتادند از آن طرف که عمیق تر است به انتهای دره جرسها و کدیورها سقوط کنند. چگونه است که امروز روزنامه اعتماد به یکباره به جبهه منحله مشارکت علاقمند می شود و با دوختن تصویری از مشارکتی ها و خاتمی و مطلبی از جمیله کدیور سعی دارند تا جو عمومی جامعه را ملتهب کرده و فضا را به روزهای 1378 و 1384 مهندسی کنند. دلیل این همه اشتباه عمدی یا غیر عمدی در یک شماره چیست.

صادق زیباکلام، استاد علوم سیاسی دانشگاه تهران و فعال اصلاح‌طلب  در گفتگو با روزنامه"هفت صبح" اظهار داشت: روحانی 80 تا 90 درصد متعلق به جریان اصولگرایی است و باید با چماق بالای سر روحانی بایستیم و در روزنامه‌ها و مصاحبه‌ها و از افراد نزدیک به وی مطالبات خود را بخواهیم.

به گزارش بولتن نیوز، وی افزود: نقطه انحرافی در اعمال و رفتار رحیم مشایی نمی‌بینم و به شهامت و جسارت احمدی‌نژاد در مقایسه با هاشمی، خاتمی و موسوی در قضیه هدفمندی یارانه‌ها نمره 20 می‌دهم. این نحوه گفتار زیباکلام در کنار اظهارات چند روز گذشته برخی فعالان حزب اعتماد ملی و جبهه مشارکت نشان می دهد که نگرانی برخی مسوولان و دلسوزان نظام نسبت به فشار افراطیون بر حسن روحانی رئیس جمهور منتخب، کاملا درست و هشداردهنده است.
اگر قرار باشد که عده ای مطالبات خود را مطرح کنند و با فشار شدید خواستار توجه دولت به آنها و تحقق خواسته های خود باشند، در نتیجه دولت باید بخشی از وقت خود را صرف پرداختن به امور حاشیه ای کند و دائم به مطالبات  و حاشیه های دنیای سیاست مشغول باشد و این موضوع باعث انحراف دولت از خواسته های اصلی مردم می شود.
براین اساس، به نظر می رسد که نیروهای افراطی به جای این که فضای آرام و بدون تنشی را ایجاد کنند و اجازه دهند که دولت به کارها رسیدگی کند و اولویت های فشار بین المللی، کاهش مشکلات اقتصادی و معیشتی وتورم و... را دنبال کند، به دنبال فضایی هستند که هزینه های فرصت رابرای دولت افزایش می دهد و عملا محدودیت سیاسی، زمان، امکانات و... را ایجاد خواهد کرد.
نوع کلام و طرح مطالبات گروه های افراطی اصلاح طلب و.... به گونه ای طلبکارانه است وطوری سخن می گویند که گویا حسن روحانی رئیس جمهور شده که تنها مطالبات آنها را تحقق بخشد.
این در حالیست که آقای روحانی با طرح شعار میانه روی و تدبیر وامید به صحنه آمده و مردم در فضایی آرام و بدون تنش قاطعانه رای دادند و در مرحله اول انتخابات حرف نهایی را زدند و انتخاب رئیس جمهور را قطعی کردند تا رئیس جمهور بتواند فراتر از گروه های سیاسی، اولویت های کشور را پیگیری نماید.

این گونه اظهار نظرتوسط عناصر افراطی و این که رئیس جمهور را مجبور به پیگیری خواسته های خود می کنند، نه تنها کمکی به حل مشکلات کشور نمی کند، بلکه نارسایی ها، سوء مدیریت، بحران ها و مشکلات را افزایش خواهد داد.
آقای زیباکلام که خود دانش آموخته واستاد علوم سیاسی، هستند خوب می دانند که هنر یک سیاستمدار، سازماندهی نیروهای اجتماعی برای تحقق اهداف نظام وکشور است و اگر در این مسیر بخواهد تنها به مطالبات یک گروه توجه کند عملا سازماندهی و مشارکت سایر نیروهای رقیب اصلاح طلبان را از دست خواهد داد و نوعی تنش در فضای سیاسی و رسانه ای کشور حاکم خواهد شد.
نکته دیگر این است که انبوه مشکلات موجود  کشور و مشارکت بالای مردم در انتخابات، آن هم بعد از حوادث سال 88،  تنها در شرایط آرام و بدون تنش امکان پذیر است و اگر چه حضور چهره ها و گروه های سیاسی اصلاح طلب و اقایان هاشمی و خاتمی، در پیروزی حسن روحانی اثرگذار بوده است اما فراتر از نقش گروه های سیاسی و مطالبات اصلاح طلبان، این خواست و رای مردم است که در طیفی گسترده تر و فراتر از مطالبات اصلاح طلبان مطرح شده و حرف اصلی را می زند.
در نتیجه آقای زیباکلام به عنوان یک استاد علوم سیاسی، باید توجه داشته باشد که در چنین شرایطی که از منتقدان و مخالفان نظام، تا مخالفان قانونی، طرفداران، اصلاح طلبان تا اصولگرایان و نیروهای وفادار به نظام  در عرصه سیاسی حاضر شده اند باید میانه روی و مشترکات بین مردم محور کار دولت باشد.
اگر قرار باشد که عده ای چماق دست بگیرند و همه جا علیه دولت انتقاد و آتش کنند وهر روز صحنه سیاسی را متشنج و مردم را دلسرد و فشارها را افزایش دهند، نه تنها بخش عمده ای از مشارکت مردم و حمایت از دولت تبدیل به مخالفت  و موانع بیشتر می شود، بلکه بخش عمده ای از وقت دولت نیز باید صرف این امور شود. ضمن این که دائما از سوی اصولگرایان واصلاح طلبان این انتقادها علیه روحانی افزایش می یابد که شما به خاطر آن که با اصلاح طلبان کار می کنید یا با اصولگرایان کار می کنید دچار مشکل شده اید!این موضوع همین حالا در کلام  زیباکلام و بسیاری از اصلاح طلبان وجود دارد که تاکید می کنند روحانی 80 درصد اصولگراست ودر زمان انتخابات نیز برخی اصلاح طلبان به همین دلیل اجازه حمایت از روحانی را ندادند ومعتقدبودند که نباید از قواعد اصلاح طلبی عدول کرد...
براین اساس، روشن است که بخشی از نیروهای اصلاح طلب به دلیل قرار نگرفتن در برخی پست ها و مسوولیت هایی که انتظار داشته اند، از حالا بدبین شده اند و به دنبال آن هستند که با ابزار انتقاد و رسانه ها، فشار بر روحانی را افزایش دهند تا در فضای اجتماعی و عمومی، به خواسته های خود برسند. در نتیجه خواسته های اصلی مردم را به حاشیه خواهند برد و تنش را جایگزین آرامش فعلی می کنند
اما ناگفته پیداست که چنین سیاست ورویکردی، عملا فرصت امید بخش کنونی و تدبیرهایی که قرار است در فضای آرام و میانه روی دنبال شود، را با نوعی تندروی و موانع سیاسی مواجه خواهد کرد و مسوول چنین وضعیتی ، متوجه بخشی از نیروهای اصلاح طلب و ا صولگرا ونیروهای سیاسی افراطی و تندرو است.

لذا توصیه می شود که فعالان سیاسی، توجه داشته باشند که مردم انتظار دارند که در فضای آرام، اجازه داده شود که دولت کار خود را شروع کند وحداقل هایی که مردم انتظار دارند از قبیل کاهش فشار بین المللی و مشکلات اقتصادی دنبال شود تا به تدریج و در صورت امکان، مطالبات دیگر از جمله تشکل ها ونهادهای مدنی، حقوق زن، آزادی های اجتماعی وسیاسی و... به تدریج در دستور کار قرار گیرد و اگر چه بهبود فضای سیاست داخلی، موجب ایجاد شور و نشاط و امید مانند شرایط انتخابات ریاست جمهوری سال 92 می شود اما باید توجه داشت که اشتباه و خطا و تندروی، به ضد امید و ضد تدبیر تبدیل می شود.
سیاست تدبیر و امید تنها طرح مطالبات وخواسته ها نیست بلکه امکان سازی و امکان سنجی برای مهمترین اولویت ها وخواسته های مردم است تا تحقق حداقل ها، و بهبود معیشت و کاهش مشکلات عمومی، را شاهد باشیم....