در پاسخ به این ادّعای آقای هاشمی رفسنجانی که نیروهای مردمی تمایلی به رفتن جبهه نداشتند ، سردار فضلی (فرمانده سابق لشکر شسیدالشهداء ) در مورد استقبال مردم از جبهه ها می گوید : «برای اجرای عملیات کربلای چهار و عبور از رودخانه 
    اروند رود و تصرف جزیره ام الرصاص ، با کثرت رزمندگانی که در جبهه نمونه آن وجود نداشت ، مشکلی نبود ... کمبود نیرو نداشتیم» .75 
    علیرضا افشار ( مسئول اسبق ستاد مرکزی سپاه ) نیز در این مورد اظهار می دارد : «آمار بسیجیان ما در طول عملیات ها 100 هزار نفر بود و در پشت عملیات ها کمتر یا بیشتر می شد . البته نیروی کادر سپاه و یگان های ارتش که علاوه بر کادر عمدتاً از سرباز استفاده می کردند را نیز باید به آن اضافه کرد . فکر می کنم با نیروهای ستادی عدد 500 هزار نفر را تشکیل می دادند . تعداد بسیجیان جبهه رفته ما نیز حدود یک میلیون نفر می شد ... اما در داخل ، بعضی ها روحیه خود را باخته بودند و فکر می کردند دیگر نیروهای بسیجی و رزمندگان در فراخوان ها اقبالی نشان نمی دهند» . 76 
    آقای هاشمی در تناقض آشکار با ادّعایی که از ایشان در مورد عدم اقبال مردم به جبهه ها نقل شد ، در یادداشت روز 5 اردیبهشت 1367 خود می نویسد : «ساعت 30/8 صبح برای شرکت در جلسه شورای عالی پشتیبانی جنگ به دفتر آیت الله خامنه ای رفتم . در باره اعزام نیرو به جبهه ها بحث شد . گفتند سطح اعزام خوب است و قرار شد تبلیغات برای تداوم اعزام ادامه یابد». 77 
    آقای محسن رفیق دوست ( وزیر سپاه در دوران جنگ ) نیز در مصاحبه ای می گوید : زمانی که قطعنامه را پذیرفتیم ، در بهترین شرایط ع دّه و عدّه بودیم . 78 
     ایشان در جای دیگر نیز اظهار می دارد : ما هیچ وقت در جنگ مشکل عدّه و نیروی انسانی نداشتیم . 79 
    وی در مصاحبه دیگری نیز در پاسخ به این سوال که آیا استقبال مردم از جبهه ها خوب بود ؟ می گوید : بله ، مشکل نیروی مردمی هیچ وقت در جنگ نداشتیم . 80 
    آقای هاشمی باز هم در تناقض با ادّعای سابقش ، در یادداشت روز 15 مرداد 1367 ( بعد از پذیرش قطعنامه) می نویسد : «ظهر آقای شمخانی آمد . طرح عملیاتی سپاه را آورد . گفت 300 گردان نیرو حاضر است و باز هم آمدن نیرو ادامه دارد» . 81 
    مقام معظم رهبری نیز طی سخنانی در تاریخ 29 شهریور 1372 می فرمایند : «بعد از قضیه قبول قطعنامه ، که دشمن فرصت طلبی می کرد و می خواست از موقعیت سوء استفاده کند ، شما دیدید ناگهان آن چنان جبهه ها پر شد که در طول جنگ کمتر سابقه داشت ، یا هیچ سابقه نداشت ». 82 
    لذا با توجه به موارد فوق ملاحظه می گردد که ادّعای عدم استقبال مردم از جبهه ها نیز صحت نداشته و صرفاً ساخته ذهن کسانی بوده که قصد داشتند امام را وادار به پذیرش قطعنامه کنند . 
    
    4 - اعلام ناتوانی دولت برای تامین مالی ادامه جنگ امام خمینی (ره) در بخشی از نامه مورخ 25 تیر 1367 خود خطاب به مسئولین کشور می نویسند : آقای نخست وزیر از قول وزرای اقتصاد و برنامه و بودجه ، وضع مالی نظام را زیر صفر اعلام کرده اند .83 
    آقای هاشمی نیز در خاطرات خود می نویسد : «در تاریخ 23 تیر به خدمت امام رسیدیم و با خواندن نامه آقای رضایی از ایشان نظر خواستیم ... قبلاً نخست وزیر و وزیر دارایی در گزارشی به خدمت امام گفته بودند که حتی در سطح هزینه های موجود هم ، کشور قدرت تامین هزینه جنگ را ندارد و از خط قرمز اقتصادی هم فراتر رفته ایم» . 84 
    مسعود روغنی زنجانی ( وزیر برنامه و بودجه در دولت میر حسین موسوی ) نیز در مصاحبه ای چنین می گوید : «در جریان پذیرش قطعنامه 598 ، نامه ای که من به عنوان رئیس سازمان برنامه به امام نوشتم ، در پایان جنگ تاثیر گذار بود و امام با این استدلال که دستگاه برنامه ریزی کشور به عنوان کارشناس اعلام می کند که منابع مورد نیاز برای ادامه جنگ به حداقل ممکن رسیده است ، جنگ را متوقف کردند» .85 
    مقام معظم رهبری نیز طی سخنانی در تاریخ 14 خرداد 1375 در این مورد می فرمایند : «قبول قطعنامه از طرف امام ، به خاطر فهرست مشکلاتی بود که مسئولین آن روز امور اقتصادی کشور مقابل روی او گذاشتند و نشان دادند که کشور نمی ک شد و 
    نمی تواند جنگ را با این همه هزینه ادامه دهد . امام مجبور شد و قطعنامه را پذیرفت . پذیرش قطعنامه به خاطر ترس نبود ؛ بخاطر هجوم دشمن نبود ؛ بخاطر تهدید آمریکا نبود ... اگر همه دنیا در امر جنگ دخالت می کردند ، امام رضوان الله علیه ، کسی نبود که رو برگرداند . آن [پذیرش قطعنامه] یک مسئله داخلی بود ؛ مسئله دیگری بود» .86 
    اما آقای محسن رضایی در مصاحبه ای اظهار می دارد : «آقای روغنی زنجانی گفته بودند پول کافی [ برای ادامه جنگ ] نداریم و این به عنوان نظر دولت تلقی شد . بعدها آقای موسوی به من گفت که این نظر دولت نبوده است» ! 87 
    اگر نامه آقای روغنی زنجانی نظر دولت نبوده است ، پس چرا میرحسین موسوی همان موقع این گزارش خلاف واقع را تکذیب نکرد؟ 
    دکتر محمد جواد ایروانی ( وزیر اقتصاد دولت موسوی ) نیز در مصاحبه ای با روزنامه ایران می گوید :«درآمد نفتی ایران در سال 63 حدود 22 میلیارد دلار بود که در سال 64 این رقم به عدد حدود 15 میلیارد دلار تنزل یافت . درآمد نفت که از نیمه دوم سال 64 در سراشیبی سقوط قرار گرفته بود ، در سال 65 به چیزی حدود 7/5 میلیارد دلار بالغ شد . عددی که هرگز بعد از آن در تاریخ اقتصادی ایران تکرار نشد ». 88 
    وی در ادامه می افزاید : [ علی رغم این مطلب ]« نظر بنده این بود که حوزه اقتصاد هیچ گاه مانع از ادامه جنگ نشده است . ما از نظر اقتصادی توان اداره جنگ را داشتیم و بخش اقتصادی هیچ گاه موجب آسیب دفاع از کشور نشد ... ما از بعد اقتصادی می توانستیم جنگ را ادامه دهیم . البته با این اوصاف که اعلام وضعیت فوق العاده می کردیم و انتظارات را محدود می ساختیم» .89 
    بهزاد نبوی ( وزیر صنایع سنگین در دولت مهندس موسوی ) نیز در مصاحبه ای در سال 1387 اظهار می دارد : «در مورد دلایل پایان جنگ ... هیچ گاه اشاره نشد که کشور از نظر اقتصادی توان تهیه [ نیازهای جبهه ها ] را ندارد (!) ... به هیچ عنوان دلیل پایان جنگ اقتصادی نبوده است» (!) 90 
    وی در بخش دیگری از سخنانش می گوید :« سه سال ابتدای دولت آقای موسوی یعنی سال های 61 و 62 و 63 بهترین شکوفایی اقتصادی را کشور تجربه کرده بود . در سال 64 نیز رشد نرخ تورم به 6/6 درصد رسیده بود که در هیچ دوره ای از انقلاب ، چنین رشد تورم کمی را تجربه نکردیم . این در حالی بود که جنگ هم در کشور ادامه داشت .» 91 
    اما جالب است بدانیم که از سال 59 تا 67 ، میانگین سالانه سهم امور دفاعی در کل هزینه های دولت ایران ، برابر 12 درصد بوده است . یعنی علی رغم آن که امام خمینی بارها اعلام داشته بودند که جنگ باید در راس مسائل کشور باشد ، 88 درصد بودجه کل کشور در مسیری غیر از جنگ ، صرف می شده است . 
    75. « نبرد سرنوشت ساز ». ماهنامه پیام انقلاب . دی 1390 . ص 54 
    76. امیر صدیقیان . « توسعه کمی سپاه متوقف شده بود ». روزنامه ایران . ویژه نامه سالروز پذیرش قطعنامه 598 . 27 تیر 1389 ص 31 - 30 
    77. پایان دفاع ، آغاز بازسازی . پیشین ، ص 96 
    78. مصطفی شوقی . « از قذافی و امام موسی صدر تا اختلاس ». هفته نامه مثلث . 3 مهر 1390 . ص 51 
    79. علیرضا شاکر . « امام و رهبری هیچ کس را از قطار انقلاب پیاده نکردند ». هفته نامه مثلث . 8 خرداد 1390 . ص 66 
    80. امید کرمانی ها .« می گفتند جنگ را رها کنید ». هفته نامه مثلث . 4 مهر 1389 . ص 23 
    81. پایان دفاع ، آغاز بازسازی . پیشین ، ص 254 
    82. سایت اطلاع رسانی مقام معظم رهبری . سخنرانی 29 شهریور 1372 
    83. پایان دفاع ، آغاز بازسازی . پیشین ، ص 579 
    84. همان . ص 18 
    85. « امام موافق برخورد با سازمان برنامه نبود ». فصلنامه حضور . ویژه سی امین سالگرد انقلاب . زمستان 1387 . ص 66 
    86. سایت اطلاع رسانی مقام معظم رهبری . سخنرانی 14 خرداد 1375 
    87. سعید آجرلو و محمد هیراد حاتمی فر. « نباید به سیاسیون اعتماد می کردیم ». هفته نامه مثلث . 5 مهر 1388 . ص 110 
    88. «سال 67 از نظر اقتصادی توان اداره جنگ را داشتیم» . روزنامه ایران . ویژه نامه بررسی اقتصاد سیاسی جمهوری اسلامی ایران . دی 1389 . ص 25 
    89. همان . ص 27 
    90. بهزاد نبوی . « امام با ما بود ». فصلنامه حضور . ویژه سی امین سالگرد انقلاب . زمستان 1387 . ص 21 
    91. همان . ص 21

در روزهای اخیر، رفتار مشابهی از سوی طرفداران جریان فتنه و جریان انحرافی، در برخورد با نامزدهای انتخابات شاهد هستیم و این دو جریان سیاسی تلاش می کنند که در مواجه شدن با نامزدهای اصلی جریان اصولگرا به تضعیف سعید جلیلی و محمدباقر قالیباف  بپردازند. 

این افراد به این پرسش پاسخ نداده اند که آبشار غنی سازی اورانیوم، سانتریفوژهای نسل جدید، افزایش تعداد آنها و شروع به غنی سازی و پاسخ گویی به زیاده خواهی دشمن و...انواع سایت ها ومجموعه های هسته ای کشور در چه سال هایی انجام شده و دردوره حسن روحانی، چرا کشور از حق مسلم خود یعنی غنی سازی کنار کشید و فعالیت ها را تعلیق کرد؟
آیا پیشرفت و عملکرد را باید به حساب آنچه اجرا می شود و به چشم می بینیم محاسبه کنیم یا باید آن چه در دوره خاتمی و هاشمی رفسنجانی روی کاغذآمده است؟
نکته دیگر این است که جریان فتنه و انحراف، چه چیزی در عملکرد سعید جلیلی دیده اند که آن را منفی ارزیابی کرده اند و سعید جلیلی چه نکته منفی در کارنامه  خود دارند، که در مقایسه باحسن روحانی و عارف در دولت های قبلی، نمره کمتری می گیرد؟
عملکرد قالیباف نیز در مقایسه با روحانی و عارف، از شاخص های برتری قابل توجهی  برخوردار است. ومعلوم نیست که جریان فتنه و جریان انحرافی برچه مبنایی عملکرد حسن روحانی و عارف را بهتر می دانند؟
نکته حائز اهمیت این است که اصلاح طلبان و کارگزاران سازندگی  16 سال قدرت اجرایی را به دست داشته اند و جریان انحرافی نیز در 8 سال اخیر در قدرت اجرایی حاضر بوده است اما با وجود این 24 سال سابقه کار که در نظر مردم قابل ارزیابی است، دو جریان فتنه و انحرافی، عملکرد عارف و روحانی به عنوان معاون اول  و دبیر شورای امنیت دردوران  16 ساله سازندگی اصلاحات را بهتر از عملکرد کسانی تلقی کرده اند که هنوز فرصت مدیریت قوه مجریه را نداشته اند.